aardbeving

Vandaag was ik na mijn werk de binnenstad ingereden. Het was rond 5 uur. Ineens had ik het gevoel dat ik door het achterwiel van mijn motor zakte, hij danste op en neer onder me. Ik stopte om naar de wielen te kijken en constateerde eerst toen dat het de weg zelf was die op en neer ging. Toen drong het tot me door dat ik midden in een aarbeving zat !!! Overal sprongen mensen uit hun auto's en uit huizen en ze vielen op hun knieën om te bidden. Het was over in misschien twee minuten, maar ik weet eigenlijk niet echt hoe lang het was. Ergens vlakbij kwam in een stofwolk een huis naar beneden met enorm gedraas. En toen was het over. Mensen schreeuwden overal opgewonden met hun armen in de lucht, liepen door elkaar, velen biddend. Ik probeerde te bellen, maar er was geen ontvangst. Ik besloot om welke reden dan ook, door te rijden. En toen kwam ik in de echte chaos terecht. Hoe meer ik naar beneden reed, richting binnenstad, hoe meer schade. Ik kwam naast winkels en twee scholen, waarvan de verdiepingen als wafels op elkaar gestapeld lagen. In een winkel waar ze motors verkopen was ik nog enkele dagen geleden binnengeweest. Onder de betonnen vloer van wat ooit de eerste verdieping geweest was, staken nog de voorwielen uit van de vijf motors die op het gelijkvloers half buiten hadden gestaan om klanten te lokken.
En toen zag ik haar en mijn hart kromp ineen. Een gebouw van meerdere verdiepingen was ingezakt en de trap stak tussen de vloer van de eerste en de tweede verdieping. En daartussen zat een jonge vrouw gekneld. Haar bovenlijf stak uit het puin, vanaf haar heupen zat ze vast. Ze schreeuwde niet, maar maakte wanhopige, schokkende gebaren. Er kwamen twee mannen uit de menigte, die over het puin naar haar toeklommen en met gewone hamers op het beton begonnen te kloppen rond haar. Brokstukken van een vuist groot kwamen los. Ik rilde. Heel die boel kon op gelijk welk moment verder verschuiven of naar beneden komen. Die mannen waagden hun leven. Ik voelde me schuldig dat ik stond te kijken, de ernst van de situatie drong toen eerst echt tot me door. Ineens besefte ik dat ik helemaal niet wist of er thuis schade zou zijn aan het kindertehuis.  En toen wou ik ineens nog maar één ding, terug naar huis, gaan kijken of het daar ook zo erg was. Maar er liepen meer en meer mensen met gekwetsten in hun armen door de straten. De hoofdweg naar Delmas stond helemaal vast. Voor de grote protestantse kerk was een volkstoeloop van allemaal mensen die hysterisch aan het bidden waren, sommigen op hun knieën, anderen luid roepend en rondlopend. Daar was geen doorkomen aan. Ik koos voor een binnenweg, waarvan ik wist dat hij in heel slechte staat was. Daar geraakte ik wel door met de motor. En inderdaad, daar was weinig verkeer, enkel een paar jeeps. Maar op verschillende plaatsen, waar een huis was ingestort, stonden er mensen en dan moest ik me een weg banen. Toeterend, maar me mondeling ook excuserend, om niemand voor de borst te stoten.
Zo ben ik thuisgeraakt. Eén kinderlijkje gezien, met de huilende moeder ernaast. Vele gekwetsten en veel schade. Mijn opluchting was dan ook groot dat het kindertehuis nog overeind stond, alles leek normaal. Maar er zijn scheuren in de muren en het grote overdekt terras moet volgens mij neergehaald worden, dat is te zwaar beschadigd. De moeders en de kinderen stonden allemaal buiten, samen met Cecile, de directrice en Thea, de vrijwilligster die Nederlandse les geeft. De ravage in het huis van Cecile sprak boekdelen, de kasten lagen omver, de glazen potten met spaghetti en gebroken wijnflessen en bloempotten en alle huisraad lag kriskras door elkaar op de vloer. We hebben de matrassen van de kinderbedden naar buiten gekieperd, en ze slapen nu allemaal in de openlucht. Het is onvoorstelbaar hoeveel naschokken er al geweest zijn. Echt om het kwartier en sommige zijn best hevig. En dan moet je weten dat wij toch zeker 20 tot 30 km. van het centrum van de aardbeving af zijn. Wat moet het in de buurt van Carrefour zijn ?? Goh, terwijl ik dit schrijf begint alles weer te dansen en te trillen, weer zo'n naschok. Maar het ergste zal nu wel voorbij zijn, en we slapen buiten, dus heel veel kan er niet gebeuren. Ik hoop maar dat er niet te veel doden gevallen zijn. Op CNN zegt men dat het presidentieel paleis is ingestort. En nog heel veel andere gebouwen. En dat men vreest voor heel veel doden en gewonden. Hopelijk is dat niet waar ... Haiti was er zo al erg genoeg aan toe. En ik zal blij zijn dat het over is. Vooral ook die naschokken. Je wordt telkens teruggeworpen in die eerste angst, ik voel dat het in mijn botten aan het kruipen is. Misschien probeer ik straks toch wat te slapen ... gelukkig stonden in Cecile haar huis nog twee wijnflessen overeind en die zijn we nu aan het leegdrinken.
Hopelijk krijgen we snel bericht van José, een Nederlandse die hier al heel lang woont en die met Thijs, een jongen die hier op bezoek is, richting Carrefour waren gereden deze namiddag. De GSM masten zijn allemaal uitgevallen en José kan dus ook niet laten weten dat alles in orde is. Ze zit waarschijnlijk ergens vast in de binnenstad. Maar we maken ons toch zorgen. Wat is er op enkele minuten veel veranderd. Morgen zal het waarschijnlijk eerst echt tot ons doordringen. Port au Prince zal dit niet snel te boven komen vrees ik. Voor nu, ik giet nog een glas wijn naar binnen, ga raprap in mijn kamer mijn laken van het bed gritsen, zodat ik me wat tegen de muggen kan beschermen en dan toch maar proberen wat te slapen.