donderdag 26 augustus 2010

Beste allemaal

Het is van begin april geleden dat ik nog iets op mijn blog gezet heb. Daarvoor zijn twee redenen : na het overlijden van mijn moeder had ik even tijd nodig, dat zal iedereen wel begrijpen. Maar toen heb ik een andere job gezocht en nu werk ik voor de DED (Deutsche EntwicklungsDienst) in het Centrale Plateau van Haiti. De DED heeft een streng privacybeleid en als ik dingen over mijn werk en leven op een openbare blog wil zetten, moet ik daarvoor eerst toelating vragen. Daarvoor moet ik de tekst eerst in het Duits vertalen, enz., kortom veel te omslachtig.

Oplossing ? Ik maak een nieuwe blog die privé is. Enkel mensen die van mij toelating gekregen hebben, kunnen die lezen. Als het niet openbaar is, mag ik schrijven wat ik wil en hoef ik geen toelating te vragen.

Met andere woorden : ik sluit deze blog definitief af. Mijn nieuwe blog noem ik 'Dirk in Haiti 2' en daarvoor zal je je eerst even moeten melden bij mij. Deze blog heeft vlak na de aardbeving een heel druk leven gekend, maar mag nu met pensioen.

Dag blog en veel groetjes allemaal,

Dirk.

vrijdag 2 april 2010

Moeke

Een kleine drie maanden geleden, vielen er in Haïti op enkele seconden meer dan 200.000 doden. Het was wereldnieuws maar ik heb toen niet geweend.
Momenteel ligt er in een ziekenhuiskamer in Lier een tenger, klein oud vrouwtje van 74 jaar in de coma. Ze heeft vandaag een zware hersenbloeding gehad en er is geen enkele hoop meer, heeft de dokter me aan de telefoon uitgelegd. Dat is natuurlijk geen wereldnieuws, maar sindsdien doe ik niets dan wenen. Het is mijn lieve, lieve 'moeke' die op sterven ligt.
Ik ga zo snel mogelijk naar België vertrekken, maar zij is eigenlijk vandaag al 'vertrokken'. Als ik haar nog levend terugzie, dan zal er geen gesprek meer mogelijk zijn. En de dokter zei dat het heel onwaarschijnlijk is dat ze dinsdag zal halen, als ik aankom in België ...
Had ik dat maar geweten in juli bij het afscheid, ik had nog zoveel dingen willen zeggen en vragen. Had ik dat maar geweten in juli bij het afscheid, ik zou niet vertrokken zijn.
Een goeie 15 jaar geleden, ze was toen al bijna 60, kwam ze op bezoek in Haïti en ging ze nog achter op de motor mee de bergen in. Wat ben ik toch altijd trots geweest op haar, dat ze zo ontembaar was en zo ongelooflijke energiek. Ik heb haar dat ook dikwijls gezegd. Daarom dacht ik ook dat ze minstens 84 zou worden of 94 of - waarom niet - 104. Maar daar heeft vandaag anders over beslist. Het was beslist geen goede vrijdag.

woensdag 10 februari 2010

Muskietennet

Ik slaap onder een muskietennet. Nu ben ik nogal lang en ik moet me diagonaal leggen om in het bed te passen. Als ik in mijn slaap met mijn tenen tegen het muskietennet kom, staan daar ’s morgens ettelijke muggenbeten op. De muggen steken gewoon door het net heen. Ook mijn voorhoofd loopt hetzelfde risico. Wanneer ik ’s avonds in mijn bed lig en nog wat lees, zitten er op enkele centimeters van mijn hoofd soms wel 20 muggen op het muskietennet. Nu moet u weten dat in de muggenwereld (en énkel daar) het venijn van de vrouwen komt. Enkel de vrouwtjes steken, ze voeden met het bloed hun eitjes of zoiets. Dat betekent dus dat er elke avond ongeveer 20 vrouwen hunkerend rond mijn hoofd dartelen. En ze hebben maar één wens : mij een kusje geven. En ik lig daar maar te liggen natuurlijk, compleet ongevoelig voor hun smachtende blikken. Het nieuws van de dag is dus : I’m playing hard to get !

Dat was best een grappige gedachte voor het slapengaan … het moet niet altijd kommer en kwel zijn toch !

donderdag 21 januari 2010

Ooggetuige

Op zondag 17 januari geschreven, verschenen in De Standaard op donderdag 21 januari.

Eigenlijk weet je niets als je ergens in Port au Prince helpt om een kindertehuis draaiende te houden. Je wordt opgeslorpt door praktische vragen als : Zou ik nog ergens aan wat diesel kunnen geraken ? Weet ik veel hoe het er in de benedenstad aan toe gaat. Chaos natuurlijk, dat kan niet anders. Maar slaagt men erin voldoende voedsel en water te verdelen ? Zijn er rellen ? Moeten we ons zorgen maken om onze veiligheid ? Ik kan proberen via internet aan wat info te geraken. Maar dat doe ik dan wel eens een andere keer. Nu maar eerst die gebroken waterleidingen aanpakken, een douche nemen, wieweet lukt dat ooit terug. Anders word ik zelf nog een (milieu)ramp …

Wat kan ik melden ? Dat ik heel moe wordt van die naschokken. Vandaag was de vijfde dag na de aardbeving en toch waren er weer een paar, niet hevig zoals in het begin, maar toch heel duidelijk voelbaar. Dat kruipt in je botten, je wordt telkens en telkens weer teruggeworpen in je eerste angst. Ik heb ook last van ingebeelde naschokken : als er weer een helicopter overkomt of als hier vlakbij een jeep met wat vaart de berg komt afgereden, schrik ik op. Dat deed ik vroeger niet. De plastiek fles met water op mijn bureau komt uit de koelkast. In mijn kamer is het warm en met een knalletje, neemt de fles terug haar normale vorm aan. Niets aan de hand, maar dat knalletje jaagt me wel de gordijnen in. Ik ben al halverwege de deur voor ik besef wat er gaande is …

Als ik buitenkom, is het vooral om gekwetsten naar het B-fast team te brengen of om mensen naar de luchthaven te vervoeren. Verder heb ik buiten niets verloren. Ik heb veel minder gezien van de vernielingen, dan de doorsnee televisiekijker in België. Wat kan ik dan nog vertellen ? Eén ding misschien, wat men niet ziet en wat mij mijn levenlang zal bijblijven : de stank. 5 dagen na de aardbeving is het zover dat je in de buurt van elk ingestort huis kan rieken of er nog lijken onder het puin liggen. Ik had die geur nog nooit geroken en toch herkende ik hem meteen. In boeken las ik wel eens de uitdrukking ‘de weeë geur van lijken’. Nu kan ik daar inhoud aan geven. Ik kan het niet omschrijven, maar het is veel zuurder dan het woord ‘wee’ laat vermoeden. Het is een walgelijke geur waar je instinctief van gruwelt. Ik lachte in het begin met al die pipo’s die mondmaskers begonnen te dragen. Nu zou ik er zelf één willen opzetten. Je wil niet dat die stank je lijf binnen-dringt. Je wil iets hebben dat de lucht eerst filtert, iets tussen jou en die misselijkmakende geur. Daarom zijn er ook zoveel mensen die een laagje tandpasta op hun bovenlip smeren.

Mag ik toch even van harte ‘chapeau’ zeggen voor de mensen die in de noodhulp werken ? Degenen die ik van dichtbij mocht meemaken, zijn de leden van het medisch urgentieteam B-fast uit België. Ik bracht hen enkele zwaargekwetsten en de volgende dagen bezocht ik hun kamp opnieuw om te zien hoe die patiënten het stelden en of ik ze al terug mee mocht nemen. Ze worden gedropt in een vreemd land waar het verschrikkelijk warm moet zijn als je uit de Belgische winter komt. Ze verstaan niets van wat er rondom hen gezegd wordt. Ze komen in een vreselijk wirwar van mensen terecht. En toch doen ze wat van hen verwacht wordt. Ze helpen de ene patiënt na de andere met de meest gruwelijke wonden en verminkingen, en doen dat met een smile, zonder verpinken, dag en nacht als het moet. Wat een inzet, wat een discipline, wat een professionaliteit. Chapeau, echt waar ! En er zijn er zo honderden in Haiti toegekomen. Ze organiseren de verdeling van voedsel en water, ze verstrekken medische hulp, ze maken deel uit van de searchteams die in het puin zoeken naar overlevenden, ze regelen de chaos op de luchthaven, ze zorgen ervoor dat buldozers en kranen de straten vrijmaken en de puinhopen verwijderen, en ga zo maar door. Eigenlijk bewijzen ze wat de bewoners van de sloppenwijken al zo lang wisten : dat het rijke westen heel wat kan, als het maar wil. Wat is het toch spijtig dat er eerst een ramp moet gebeuren, voor dat rijke westen in actie schiet.

Straks, beetje bij beetje, wordt het hier weer business-as-usual. Dan verdwijnen al die hulpverleners en moet Haiti weer verder roeien met de riemen die het niet heeft. De internationale gemeenschap wil vermijden dat de Haitianen massaal sterven na zo’n zware ramp, maar morgen mag het kind van Makilène in de sloppenwijk weer doodgaan aan een blindedarmontsteking of een andere banale aandoening. Armoede woekert als een tumor en daar zal niets aan veranderen. Makilène heeft nog 8 kinderen van de 14 die ze baarde. Telkens ze de huur voor haar krot moet betalen, zoekt ze een man-met-geld en die wordt dan de vader van haar volgende. En er zijn vele zulke krotten. Elke krot is een kleine ramp op zich: gemiddeld groeien er per krot zo’n 8 kinderen op in extreme miserie en dat worden allemaal nieuwe probleemgevallen. De vreselijke duivel die armoede heet, lacht in zijn vuistje. De hulpverlening na de aardbeving heeft hem even van zijn stuk gebracht, maar straks is hij weer oppermachtig en kan hij Haiti terug in zijn wurggreep nemen. Straks begint het dovemans-gesprek terug, tussen de rijke westerling die zegt “dat ze dan minder kinderen maken” en Makilène die zo graag zou willen dat iemand haar aan een menswaardig leven helpt.

woensdag 20 januari 2010

Beste allemaal

Vanmorgen rond 6 uur weer een krachtige naschok. Omdat het hier nu wemelt van de journalisten, had ik een dik kwartier later al reacties uit België om te vragen of alles in orde was. De naschok was krachtig, zeker als je bedenkt dat we nu 9 dagen na de aardbeving zijn. Maar, als ik even technisch mag worden : de schaal van Richter is zo opgesteld dat een aardbeving van 8.0 tien keer sterker is dan één van 7.0 en die is dan weer tien keer sterker dan één van 6.0 enzovoort. De aardbeving van vorige dinsdag was er één van 7.0, hoewel sommige ook van 7.1 of 7.2 spreken. De naschok van daarnet was er één van 6.1. Wat we daarnet dus meemaakten was dus tien keer zwakker dan de eigenlijke aardbeving. Het was even schrikken en alles daverde en trilde wel, maar op zich is het dus enkel maar een naschokje en heeft het niets te betekenen.
Nu ja, dat is enkel theorie natuurlijk: mijn hart bonkte en ik ben in paniek buitengerend en ik stond te trillen op mijn benen. Dus ik wil het zeker niet minimaliseren. Maar ik wou maar even zeggen : deze naschok gaat zeker geen grote schade hebben aangericht en was eigenlijk in niets te vergelijken met de eigenlijke aardbeving van 12 januari.
Bon, ondertussen had ik weer een tekst geschreven, wat doet een mens zoal 's avonds ... Maar De Standaard heeft gevraagd of zij die tekst morgen donderdag mogen publiceren, er is dan een grote TV show voor Haiti en ook de krant gaat extra aandacht aan de ramp besteden. Dus ... morgen staat mijn tekst in de krant. Koop dus allemaal De Standaard, zou ik zeggen, en als dat niet lukt : vrijdag kan je mijn tekst hier lezen.
Sommige mensen vragen me ook of ze nog iets kunnen doen. Wel, ik zou enkel zeggen, steun de noodhulpacties, want dat is wat Haiti nu nodig heeft. Ik stel het wel en heb verder niets nodig. Als er mensen zijn die op langere termijn iets willen doen : CUNINA start in september met nieuwe financiële peterschappen in Haiti. Wie de school van een Haitiaans kind wil betalen kan zich opgeven bij CUNINA (www.cunina.org op die website staan ook nog andere getuigenissen trouwens). Voor een peterschap betaal je 30 euro per maand, het loopt tot het einde van het middelbaar onderwijs, 13 jaar lang normaal gezien. Zo geef je een kind de kans op een menswaardig leven. Maar dat moet nu niet de eerste bezorgdheid zijn, geef vooral gul voor de noodhulpacties, want Haiti kan het echt gebruiken, de situatie in de benedenstad is - zo hoor ik van de mensen - hallucinant. Waarschijnlijk, met al die TV ploegen, hebben jullie daar een beter zicht op dan ik, dus ik moet daar niet veel uitleg bij geven.
Vandaag vertrekt er een vliegtuig naar Nederland met alle adoptiekinderen die in procedure waren om naar Nederland te vertrekken. We gaan straks met onze kinderen naar de luchthaven. Voor ons kindertehuis is dat ook het einde want alle kinderen die hier nog waren kunnen mee met het vliegtuig. Vanaf nu gaan we ons 100 % op het rootsprogramma kunnen toeleggen, zodra de situatie het toelaat uiteraard. Het wordt een drukke dag, ik moet er vandoor.
Groetjes,  Dirk.

dinsdag 12 januari 2010

aardbeving

Vandaag was ik na mijn werk de binnenstad ingereden. Het was rond 5 uur. Ineens had ik het gevoel dat ik door het achterwiel van mijn motor zakte, hij danste op en neer onder me. Ik stopte om naar de wielen te kijken en constateerde eerst toen dat het de weg zelf was die op en neer ging. Toen drong het tot me door dat ik midden in een aarbeving zat !!! Overal sprongen mensen uit hun auto's en uit huizen en ze vielen op hun knieën om te bidden. Het was over in misschien twee minuten, maar ik weet eigenlijk niet echt hoe lang het was. Ergens vlakbij kwam in een stofwolk een huis naar beneden met enorm gedraas. En toen was het over. Mensen schreeuwden overal opgewonden met hun armen in de lucht, liepen door elkaar, velen biddend. Ik probeerde te bellen, maar er was geen ontvangst. Ik besloot om welke reden dan ook, door te rijden. En toen kwam ik in de echte chaos terecht. Hoe meer ik naar beneden reed, richting binnenstad, hoe meer schade. Ik kwam naast winkels en twee scholen, waarvan de verdiepingen als wafels op elkaar gestapeld lagen. In een winkel waar ze motors verkopen was ik nog enkele dagen geleden binnengeweest. Onder de betonnen vloer van wat ooit de eerste verdieping geweest was, staken nog de voorwielen uit van de vijf motors die op het gelijkvloers half buiten hadden gestaan om klanten te lokken.
En toen zag ik haar en mijn hart kromp ineen. Een gebouw van meerdere verdiepingen was ingezakt en de trap stak tussen de vloer van de eerste en de tweede verdieping. En daartussen zat een jonge vrouw gekneld. Haar bovenlijf stak uit het puin, vanaf haar heupen zat ze vast. Ze schreeuwde niet, maar maakte wanhopige, schokkende gebaren. Er kwamen twee mannen uit de menigte, die over het puin naar haar toeklommen en met gewone hamers op het beton begonnen te kloppen rond haar. Brokstukken van een vuist groot kwamen los. Ik rilde. Heel die boel kon op gelijk welk moment verder verschuiven of naar beneden komen. Die mannen waagden hun leven. Ik voelde me schuldig dat ik stond te kijken, de ernst van de situatie drong toen eerst echt tot me door. Ineens besefte ik dat ik helemaal niet wist of er thuis schade zou zijn aan het kindertehuis.  En toen wou ik ineens nog maar één ding, terug naar huis, gaan kijken of het daar ook zo erg was. Maar er liepen meer en meer mensen met gekwetsten in hun armen door de straten. De hoofdweg naar Delmas stond helemaal vast. Voor de grote protestantse kerk was een volkstoeloop van allemaal mensen die hysterisch aan het bidden waren, sommigen op hun knieën, anderen luid roepend en rondlopend. Daar was geen doorkomen aan. Ik koos voor een binnenweg, waarvan ik wist dat hij in heel slechte staat was. Daar geraakte ik wel door met de motor. En inderdaad, daar was weinig verkeer, enkel een paar jeeps. Maar op verschillende plaatsen, waar een huis was ingestort, stonden er mensen en dan moest ik me een weg banen. Toeterend, maar me mondeling ook excuserend, om niemand voor de borst te stoten.
Zo ben ik thuisgeraakt. Eén kinderlijkje gezien, met de huilende moeder ernaast. Vele gekwetsten en veel schade. Mijn opluchting was dan ook groot dat het kindertehuis nog overeind stond, alles leek normaal. Maar er zijn scheuren in de muren en het grote overdekt terras moet volgens mij neergehaald worden, dat is te zwaar beschadigd. De moeders en de kinderen stonden allemaal buiten, samen met Cecile, de directrice en Thea, de vrijwilligster die Nederlandse les geeft. De ravage in het huis van Cecile sprak boekdelen, de kasten lagen omver, de glazen potten met spaghetti en gebroken wijnflessen en bloempotten en alle huisraad lag kriskras door elkaar op de vloer. We hebben de matrassen van de kinderbedden naar buiten gekieperd, en ze slapen nu allemaal in de openlucht. Het is onvoorstelbaar hoeveel naschokken er al geweest zijn. Echt om het kwartier en sommige zijn best hevig. En dan moet je weten dat wij toch zeker 20 tot 30 km. van het centrum van de aardbeving af zijn. Wat moet het in de buurt van Carrefour zijn ?? Goh, terwijl ik dit schrijf begint alles weer te dansen en te trillen, weer zo'n naschok. Maar het ergste zal nu wel voorbij zijn, en we slapen buiten, dus heel veel kan er niet gebeuren. Ik hoop maar dat er niet te veel doden gevallen zijn. Op CNN zegt men dat het presidentieel paleis is ingestort. En nog heel veel andere gebouwen. En dat men vreest voor heel veel doden en gewonden. Hopelijk is dat niet waar ... Haiti was er zo al erg genoeg aan toe. En ik zal blij zijn dat het over is. Vooral ook die naschokken. Je wordt telkens teruggeworpen in die eerste angst, ik voel dat het in mijn botten aan het kruipen is. Misschien probeer ik straks toch wat te slapen ... gelukkig stonden in Cecile haar huis nog twee wijnflessen overeind en die zijn we nu aan het leegdrinken.
Hopelijk krijgen we snel bericht van José, een Nederlandse die hier al heel lang woont en die met Thijs, een jongen die hier op bezoek is, richting Carrefour waren gereden deze namiddag. De GSM masten zijn allemaal uitgevallen en José kan dus ook niet laten weten dat alles in orde is. Ze zit waarschijnlijk ergens vast in de binnenstad. Maar we maken ons toch zorgen. Wat is er op enkele minuten veel veranderd. Morgen zal het waarschijnlijk eerst echt tot ons doordringen. Port au Prince zal dit niet snel te boven komen vrees ik. Voor nu, ik giet nog een glas wijn naar binnen, ga raprap in mijn kamer mijn laken van het bed gritsen, zodat ik me wat tegen de muggen kan beschermen en dan toch maar proberen wat te slapen.

maandag 4 januari 2010

Beste wensen enzo

HOI ALLEMAAL

Tja, een enthousiaste blogger zal ik duidelijk nooit worden. Maar zo om de paar maanden een berichtje, dat wil ik wel volhouden. Met mijn gezondheid is alles terug prima. Laat ons hopen dat het zo blijft. Met het werk is ook alles ok. Iedere dag heb ik in de voormiddag interviews met ouders die een kindje voor adoptie hebben afgestaan. Ik probeer samen met hen hun leven te reconstueren. Ik maak ook foto's. In de namiddag verwerk ik die interviews in verslagen. Voor en na het werk heb ik het druk, druk, druk met bezoekjes afleggen aan vrienden en vanalles te regelen.

Ik heb van de vakantiedagen rond Nieuwjaar geprofiteerd om voor CUNINA naar het binnenland te rijden. Bedoeling is om  nieuwe finaniële peterschappen in de Plateau Central op te starten. We hebben een eerste vergadering gehouden met het 'Comité van mama's' dat ter plaatste de boel zal beheren. Dus, wie vanaf september de school wil betalen voor een Haitiaans kindje uit de Plateau Central (30 euro per maand, met fiscaal attest voor de belastingen) kan contact opnemen met CUNINA (www.cunina.org).

En zo heb ik nieuwjaar op de buiten gevierd, in het dorp waar ik 26 jaar geleden ter vervanging van mijn legerdienst twee jaar gewoond heb. Het was heeeeeeel plezant en ik heb veel vrienden teruggezien. Maar ik was ver van electriciteit en internet en zo'n dingen, en kon dus geen wensen versturen. Vandaar een beetje laat maar toch heel oprecht :

GELUKKIG NIEUWJAAR VOOR JULLIE ALLEMAAL

Er is ook nog een PS. De actie Helene heeft ongeveer 1200 euro opgeleverd, ongeveer 1/10 van wat er nodig was. Het is m.a.w. niet gelukt, ik denk dat ik het een beetje onderschat heb allemaal. Ik ga samen met CUNINA een goed doel zoeken voor dat geld en de zaak verder stopzetten. Als er mensen zijn die liever hun geld terugkrijgen, stuur dan een mailtje naar CUNINA. Ze zullen hoogstens wat administratiekosten afhouden, maar er zeker geen probleem van maken om terug te storten ! Als er een bestemming voor het geld gevonden is, laat ik het zeker hier op de blog weten.